عزت مبردر کار دل این لطف بیش از پیش را

لطفی که بد خو سازدم ناید به کار جان من

هر چند سیل فتنه گر چون بخت باشد ور رسی

بر کافر عشق بتان جایز نباشد مرحمت

عشقم خراش سینه شد گو لطف تو مرهم منه

چون نیش زنبورم به دل گو زهر می ریز از مژه

با پادشاه من بگو وحشی که چون دور از تو شد