دریغ از شمسهٔ ایوان عصمت

چراغ دودمان نعمت الله

صبا کو کز حریم عفت او

که تابر جای خرمن خرمن مشک

فلک گو خاک بر سر کن که دورش

زمان بر باد ده گو خرمنش را

یکی آیینه بود از جوهر روح

به قصد او چو سودا خصم جانی

به هر زهری که ره می برده سودا

چو می دیده که تیغش کارگر نیست

به کارش کرده زهری آخر کار

اگر می بست بر خود راه سودا

نکرده هیچ کس با دشمن خویش

به هر جا گوش کرده بهر تاریخ

چه داده بی سبب سودا به خود راه