زهی ارادهٔ تو نایب قضا و قدر

تویی خلاصه آبا و امهات وجود

سپهر پیر که تا بوده گشته گرد جهان

چو عقل، مایه دانش، چو درک ، منشاء یافت

سپهر مرتبه بکتاش بیگ ، ای که نجوم

نشان خاتم انگشت امر نافذ تو

بدارد افسر زرین شمع را محفوظ

شوند جنبش و آرام جمع در یک جسم

پر از ستاره شود از گهر سپهر نهم

کمال جود تو بالقوه ماند زانکه خدای

رسد به عرصه جاوید پای رهرو عمر

نمونه ای بود از اهل کفر و دعوت نوح

زنند نوبت سلطانی تو بر سر چرخ

عدو به ششدر غم ماند زانکه اختر بخت

ز آب دیدهٔ ظالم به دور معدلتت

غریب نیست ز نشو و نمای تربیتت

به سعی خلق تو گل ز آب خود برویاند

به هر کشش علم نور سر زند ز قلم

بسان دیده شود چشم صاد روشن ، اگر

قضا که حجله طراز عرایس قدر است

از آن مجال که از اقتضای طالع سعد

درون حجله اقبال در دمی سد بار

ایا خجسته اثر داور همایون فر

به قدر خانه جغدی در او خرابه نماند

خرابه دل وحشی که گشت خانه بوم

همیشه تا نبود ناخوشی مثال خوشی

کسی که خوش نبود خاطرش به شادی تو