دلم دارد به چین کاکلش سد گونه حیرانی

ز ما سد جان نمی گیری که دشنامی دهی ز آن لب

چوکان در سینه دارم رخنه ها از تیغ بدخویی

به سد جان گرامی آن لب دلجوست ارزنده

بر آنم تا برآید جان و از غم وارهانم دل

فغان کز آتش غم استخوانم گشت خاکستر

منم زان یوسف گل پیرهن نومید افتاده

ز دور چرخ دولابی به چاه غم فرورفته

بهار و هرکسی با لاله رخساری به گلزاری

به روی لاله در صحرا غزالان در قدح نوشی

حریم دشت گشت از سبزهٔ ترکان فیروزه

ز گل گلهای آتشناک سر بر زد ز هر جانب

ادیم خاک عطر آمیز گردید از سهیل گل

نفیر ناله بلبل بلند آوازه شد هر سو

سر پیوسته دارد با عصا در بوستان نرگس

نمی دانم که پیک باد صبحی از کجا آمد

مگر آمد ز درگاه شریف آسمان قدری

امام انس و جن ، شاه ولایت ، سرور غالب

اگر در بیشهٔ گردن ز صیت عدل او باشد

نسیمی کز حریم روضه اش آید عجب نبود

ز راح روح بخش مهر او خصم است بی بهره

به سلطانی نشان مهرش، اگر آباد خواهی دل

دل سخت عدو خون می شود از تاب شمشیرش

اگر یابد خبر از ریزش دست گهر بارش

کجا کان لاف بخشش با کف جودش تواند زد

عجب نبود که دارد گرگ پاس گله اش چون سگ

به روز رزم اگر سازد علم تیغ درخشان را

نهد رو در بیابان گریز از تاب شمشیرش

شها در شیوه مدحت سرایی آن فسون سازم

به افسون سخن بندم زبان نکته گیری را

نیم آنکس که دزدم گوهر مضمون مردم را

به ملک نظم بعضی می کنند از خسروی دعوی

سراسر دزد ناشاعر تمامی پیش خود برپا

جمادی چند اما کوه دانش پیش خود هر یک

که در دم بر تو خوانند از طریق خود پسندیها

ز کافر ماجرایی طبعشان را کی قبول افتد

از آن دزدان ناموزون بی انصاف ناشاعر

که هر جا سحر ساز نکته پردازیست در عالم

دلا وحشی صفت یک حرف بشنود در لباس از من

ببین آب روان را با وجود آن روان بخشی

خوش آن کو بر در دونان نریزد آبروی خود

زبان خامه را کوتاه سازم از سر نامه

الاهی تا مه نوکشتی خود را نگون بیند

خسی کز بهر مهرت در کناری می کشد خود را