کجا هلال و رسیدن به مستقر کمال

نداشتی زر و گوهر رواج سنگ و سفال

وگرنه همچو هما بود بوم را پر و بال

فشانیش به گریبان چو شد به ناف غزال

چه موجب است که سازند تاج دولت دال

سبب چه بود که آمد کلاه ذلت ذال

شود گهی صفت ماه بدر و گاه هلال

کجاست سلخ صفر همچو غرهٔ شوال

یکی به صدر سمر شد یکی به وصف نعال

که من به کنج فراقم دلم به بزم وصال

چه وصل ، وصل همایون فر ستوده خصال

یگانه گوهر دریای لطف و بحر نوال

سپهر رفعت و شان آفتاب جاه و جلال

که در زمانه نبیند کسش نظیر و همال

دو بینی اربرد از چشم احوالان کحال

که عکس شخص نهان دارد اندر آب زلال

بساط عطر فروشی نهاده باد شمال

اجل ذخیرهٔ زهری چو قهر او قتال

کسی ز خنجر و شمشیر او کشد تمثال

روان سام نریمان و روح رستم زال

زمان عمر حودش ز فرط استعجال

به لامکان رود او را فلک به استقبال

که دست و پا به میان آورد جواب و سؤال

ز طوق حلقهٔ «ها» کرده عنبرین خلخال

جمیله تتق غیب را ز پیش جمال

فلک ز مصحف اقبال او گشاید فال

ستاره وار درخشد ز روی زنگی خال

گهی عنان کشد و گاه بیند از دنبال

اسد به ناخن و دندان گره ز شاخ غزال

اگر زبانه خشم تو افتدش به خیال

گرفته زنگ چو در نوبهار تیغ جبال

به نوک نیزه گشاید قضای بد قیفال

در او به صورت رستم عیان شود تمثال

نشسته در پس زانوی حسرتند اطفال

به جای ناخنش الماس رسته از چنگال

ز پشت شیر کشد به هر تازیانه دوال

بسان جوهر تیغ از زبان مردم لال

فلک که بر زبر هم نهاده نه غربال

که عمر خصم تو پیمانه ایست مالامال

شب مقابله طالع شود ز شرق هلال

عبور شیر از این پس به لاله زار محال

که کشته صیدی و کرده ست خون او پامال

مباد بی تو و دور تو گردش مه و سال

گر آفتاب بود خالی از کسوف و وبال

اگر ستاره بود ایمن از هبوط و وبال

به شرط آنکه بود چرخ مستقیم احوال

ترانه هست نظیر و ترانه هست مثال

چرا که بر تر از این نیست جای قال و مقال

همیشه تا نتوان خورد بر ز شاخ غزال

کند در آهن و فولاد ریشه سخت نهال