راحت اگر بایدت خلوت عنقا طلب

تنگ مکن ای همای خانه بر این خاکیان

دیر خراب جهان بتکده ای بیش نیست

تیره مغاکیست تنگ خانهٔ دلگیر خاک

وادی ایمن مجوی از پی ناز کلیم

نکته وحدت مجوی از دل بی معرفت

گرچه هزار است اسم هست مسما یکی

ابجد ارکان تست چار کتاب عظیم

آینه ای پیش نه از دل صافی گهر

نیست به غیب و شهود غیر یکی در وجود

وقت جهاد است خیز تیغ تجرد بکش

کعبهٔ گل در مزن بر در دل حلقه کوب

ذلت ده روزه فقر مایهٔ سد عزت است

زر طلبد طبع تو روی ترش کن بر او

خون جگر نوش کن تا شوی از اهل حال

لذت زهر بلا پرس ز مستان عشق

بخت جوان کسی کو به طلب پیر شد

سالک ره را ببوس پای پر از آبله

درد اگر راحت است پیش مریضان عشق

سوخته را راحت است از پی هر آه سرد

همچو سکندر مجوی آب خضر در سواد

رتبهٔ عرفان شود شام فنا روشنت

شانه به درد آورد تارک شاهدوشان

زمرهٔ عشاق را پایهٔ والاست دار

عاشق مرتاض کی طالب جنت شود

سالک ره را کجا فرصت آسایش است

مرد خدا کی کند میل به لذت خلد

دشمن اگر تیغ و تشت پیش نهد سر مکش

سگ ز پی جیفه رفت در به در و کو به کو

خیز و چو سبزی مکن جا به سر خوان کس

در دل سختست و بس آرزوی سیم و زر

باطن صافی چو نیست راه حقیقت مپوی

شمع هدایت کجا در دل هر کس نهند

پا به سر خود منه در ره این بادیه

احمد مرسل که چرخ از شرف پای او

از لب او گوش کن زمزمهٔ لاینام

جلد اگر می کنی مصحف و جدش بر او

گو علم سبز او خضر ره خویش ساز

پای بلندی که زد پای طلب در رهش

درگذر از نه فلک در ره او خاک باش

وحشی اگر طالبی بر در احمد نشین

عرض تمنا مکن از در دونان دهر

در حق من بخششی یا نبی اله که نیست