خموشی گر چه به پیش خردمند

نه مانند سخن غماز باشد

خموشی را امانت دار کردند

خموشی رخنهٔ سد عیب بسته

ز آسیب زبان یک سر نرستی

کند هنگامهٔ جان بر بدن سرد

از او کبک ایمن از آشوب باز است

از آن شد طعمهٔ باز شکاری

نه خود را در قفس دیدی نه در دام

که از فریاد خود باشد به فریاد

چو بوتیمار سر در پر کشیدی

کند کاری که با خس می کند باد

زبان سر را عدوی خانه زادست

تو از خصم برون پرهیز کرده

خموشی آورد سد نقص در کار

زبان بودی عبث ، بی ماحصل گوش

که گاهی گوش شو گاهی زبان باش

که باشی گوش چون باید زبان بود

که مرغان دگر را رفت آواز

صلای بوستان زن دوستان را

نوا تعلیم مرغان سحر کن

زبانها را سخن گردد فراموش

ورای دست هر کوته پسند است

که نگشودش کس و فرسودش اوراق

ولی نازک تراشی ده قلم را

قلم را نازکی بسیار باید

زند مضراب نازک بر رگ چنگ

به شیرین نغمه های رغبت آمیز

که در طاق سپهرش پیچد آواز

برآر از چنگ ناهید این نوا را

ز هر جا قصهٔ آن داستان به

تو خود دانی نمی گویم که چون آر

بیانش از زبان جان گدازان

چو شمعش آتش اندر آستین است

زبانش هست اما آتشین نیست

زبان آتشین در کار باید