به صحبت آشنا کن آشنا را

مکن پنهان ز رنجوران دوا را

به خوان وصل خود بنشان گدا را

بنه تا سر نهم بر پات یارا

که از یاری به سر بردم وفا را

بده کام دلم یا دل خدا را

به شیرین گفت از هجر تو فریاد

که چون خسرو شکرخایم به دندان

که تو عیسی دمی من درد مندم

که از بهر شراب تو کبابم

به ساقی گفت کو آن ساغر جم

خراب از عشق چون فرهاد سازم

کشید و داد جامی هم به فرهاد

به صحبت سخت جوشیدند با هم

نهان شد چهر مهر عالم افروز

ز مشرق ماه بدر آمد به بالا

چراغان شد ز کوکبهای رخشان

سخنهایی که باید باز گفتند

که را با خود به بزم و بستر آری ؟

نظر کن تا چه می باید به فردا