چو از فرهاد، شیرین قصه بشنید

که حالی یافتم ، داری چه اندوه

ز دستت بیستون آمد به فریاد

چو نامم از ندایت کوه بنشیند

مرا آگاهی از درد دلت داد

به هجرم خون اگر خوردی، زیان نیست

ز هجرم داد عشق از گوشمالت

شب تاریک هجرانت سرآید

ز تمثالی که در این کوه بستی

تو اندر بت تراشی بودی استاد

بیا انصاف ده بر سنگ خاره

کجا کی روی من دیدی که بر سنگ

به چشم مستم آری نگاهی

همی بینی از این برگشته مژگان

وگر بر ابرویم پیوسته بینی

چو رویم ز آتش می برفروزد

ز لعلم گر بیارد با تو گفتار

به رویت در نه زانسان تنگ بسته

جمالی را که یزدان آفریده ست

تو نتوانی به کلک و تیشه سازی

به رویم گر توانی نیک دیدن

به یک دیدن چه دریابی ز رویم

برای آن که در صنعت شوی فرد

حواست را بدین خدمت سپردن

نمودن آینه ی دل ازهوس پاک

چو زنگ از آینه ی خود پاک سازی

چو در آیینه ات نقش جمالم

چو فرهاد این سخن ز آن ماه بشنید

که من ز اول نظر کن روی دیدم

به موی تو که در روی تو حیران

ز بالایت به پا دیدم قیامت

ز ابرویت شدم از عالمی طاق

ز مژگانت که زخمش بر جگر بود

به دل سد زخم کاری بیش دارم

از آن خالی که چشمت را به دنبال

ز خندان پسته ات از هوش رفتم

ز زلف بستهٔ زنجیر ماندم

ز شوق گردنت از سر گذشتم

گرفته گردنت در عشوه کردن

از این دستان سرانگشتان نجویم

تنت سیم است یا مرمر ندانم

اگر پستان و گر نافی ترا هست

به زیر ناف اگر داری میانی

اگر چیز دگر در آن میان هست

به گلگونت دوبار این روی دیدم

چو نپسندیدی آن تمثال از من

مگر این خدمت از من خوش برآید

چو شیرین این سخنها کرد از او گوش

زمانی در شگفت از آن بیان ماند

پس از اندیشهٔ بسیار خندان

به ابرویش اشارت کرد کای یار

بیا تا با تو بنشینم زمانی

بیا آیینه ای نه پیش رویم

بیا تا از لبت بخشم شرابی

بیا تا بر رخت آرم نگاهی

بیا تا ساغری نوشیم با هم

بیا تا مزد خدمتهات بخشم

که تا باشی ز مستی برنیایی

پس آنکه گفت ساقی را که باما

که از غم تو گلم افسرده گشته ست

پس از این گفت گلگون را عنان داد

به هر جایی که گلگون پا نهادی

چنین می رفت تا خوش مرغزاری

گل و سبزه ز بس انبوه گشته

روان از چشمه هایش آب روشن

غزلخوان بلبلان بر شاخسارش

به خاک دشت بس بنشسته ژاله

ز خوشه همچو پروین تارم تاک

دل شیرین در آنجا گشت نازل

به فرش سبزه چون گلزار بنشست