ز هم پرواز اگر مرغی فتد دور

گرش افتد به شاخ سرو پرواز

رمد طبعش ز فکر آب و دانه

نهد گل زیر پا آسیب خارش

نه ذوق آنکه افشاند غباری

نه آن خاطر که برآزاده سروی

ز باغ و راغ در کنجی خزیده

دل شیرین که مرغی بسته پر بود

ز بس غم شد بر آن مرغ غم آهنگ

دگر مرغان پر اندر پر نواساز

ز ناخوش بانگ آن مرغان گستاخ

نهد بر شاخساری آشیانه

ز کار خویش بردارد شماری

به پرگاری کشد طرح اساسی

به شغلش خویش را مشغول دارد

یکی را از پرستاران خود خواند

که دیدی آشناییهای مردم

بنامیزد زهی یاری و پیوند

چه تخمی رست از آب و گل من

تو او را بین که مارا خواند بر خوان

به بازارشکر خود کرده آهنگ

چه اینجا پاس این دیوار دارم

به خسرو ماند این بستان سرایش

دراین آب و هوا بوی وفا نیست

فقیر آن بلبلی، مسکین تذوری

یک نزهتگهی خواهم شکفته

نم سرچشمه ها پیوسته با نم

صفیر مرغکان بر هر سر سنگ

چنین جایی برای من بجویید

کزین مهمان نوازیهای بسیار

به این مهمانی و مهمان نوازی

بزرگی کرد و مهمان را نکو داشت

فرو نگذاشت هیچ از میزبانی

چه زهر آلود شکرها که خوردیم

زهی مهمان کش آن صاحب سرایی

کند از خانه و مهمان کرانه