یا میکده را دربند این رند شرابی را

تا گرد وجودم را بر باد فنا ندهد

یکباره پریشان کرد ما را چو پریشان کرد

از قهقهه بیجاست ای کبک دری کز خون

رو دست بشوی از تن زان پیش که خود سازد

ای خواجه یکی گردد خود بحر و حباب آخر

آهم به فلک بر شد از جور رقیب امشب

القصه مکن باور افسانه واعظ را

بشنو سخن وحدت ای تشنه که آب آنسوست