137
غزل شماره 44
ما سال ها مجاور میخانه بوده ایم
روز و شبان به خاک درش جبهه سوده ایم
با رخش صبر وادی لا را سپرده ایم
اندر فضای منزل الّا غنوده ایم
پا از گلیم کثرت دنیا کشیده ایم
خود تکیه ما به بالش وحدت نموده ایم
با صیقل ریاضت از آیینه ضمیر
گرد خودی و زنگ دوئی را زدوده ایم
زاهد برو که نغمه منصوری از ازل
ما بر فراز دار فنا خوش سروده ایم
بهر قبول خاطر خاصان بزم دوست
کاهیده ایم از تن و بر جان فزوده ایم
نادیده های چند ز دلدار دیده ایم
نشنیده های چند ز جانان شنوده ایم
تا رخت جان به سایه سروی کشیده ایم
صد جوی خون ز دیده به دامن گشوده ایم
گوی سعادت از سر میدان معرفت
وحدت به صولجان ریاضت ربوده ایم