ای دوست مرانم ز در خویش خدا را

باز آی که تا فرش کنم دیده به راهت

از دست مده باده که این صیقل ارواح

زاهد تو و رب ارنی؟ این چه خیال است

هرگز نبری راه به سر منزل الا

چون دور به عاشق برسد ساقی دوران

آتش به جهانی زند ار سوخته جانی

طوفان بلا آمد و بگرفت در و دشت

در حضرت جانان سخن از خویش مگوئید

از درد منالید که مردان ره عشق

وحدت که بود زنده خَضَروار مگر خورد