شب سرشاری بود.

رود از پای صنوبرها، تا فراترها رفت.

دره مهتاب اندود، و چنان روشن کوه، که خدا پیدا بود.

در بلندی ها، ما

دورها گم، سطح ها شسته، و نگاه از همه شب نازک تر.

دست هایت، ساقه سبز پیامی را می داد به من

و سفالینه انس، با نفس هایت آهسته ترک می خورد

و تپش هامان می ریخت به سنگ.

از شرابی دیرین، شن تابستان در رگ ها

و لعاب مهتاب، روی رفتارت.

تو شگرف، تو رها، و برازنده خاک.

فرصت سبز حیات، به هوای خنک کوهستان می پیوست.

سایه ها برمی گشت.

و هنوز، در سر راه نسیم.

پونه هایی که تکان می خورد.

جذبه هایی که به هم می خورد.