شنیدی از همه یاران که سخت بیمارم

هنوز امید تو دارم که می کشم نفسی

خداگواه من است ای شکسته مو! که هنوز

ولی میا! که تو در من نظر نخواهی کرد

نخواستم که درآیی شبی به کلبهٔ من

دلم گرفته تر از آسمان پُر ابر است

گناهِ چشم تو می بینم ای سیه مژگان

نسیم شوق تو چون گل به لرزه ام افکند

ولی چه سود؟ که بی التفات می گذری

به انتظار قدم رنجه کردنی، چشمم