آشوب زای و وسوسه انگیزست

خورشید گرم نیمهٔ پاییزست

آن عالمی که دلکش و دلخواه است

از دامن امید تو کوتاه است

راز مرا به من بنماید باز

از چشم تو به سوی من اید باز

گویی نگاه گرم تو تب دارد

ای وای، دیدگان تو لب دارد!

هرگز مرا به سوی تو راهی نیست

غیر از نگاه ِ گاه به گاهی نیست

تو شعلهٔ سحرگهِ خورشیدی

خورشید من! به من ز چه خندیدی؟

ای عاشق دلیر جهانگیرم

کز وی برون نیامده می میرم

من با تو سازگار نخواهم شد

چیزی به جز بخار نخواهد شد

دیگر نمانده طاقت پرهیزم

تا پیش پای وصل تو جان ریزم