شب بی اختر ما را ز چه پایانی نیست؟

که من و درد مرا فرصت درمانی نیست

روزگاری که مرا گوشهٔ ویرانی نیست

با من آمیختنت مشکل ِ چندانی نیست

جز گل ریخته و شاخهٔ عریانی نیست

رو سفیدم که مرا همچو تو دامانی نیست

گوهر از موج مجویید چو توفانی نیست

به پریشانی ی ِ ما جمع پریشانی نیست

خانهٔ سوخته را حاجب و دربانی نیست

خود محال است، که بی دوست مرا جانی نیست...