این سر بلاکِش را کج خیالی از این روست

کاین سپیدی بخت است آن سیاهی ی جادوست

این کلاف سر در گم یادگار آن گیسوست

برق عشق سوزانش در دو دیدهٔ دلجوست

گرچه هر دمم از غم ، نیش خار در پهلوست

چشم دل سیاهش را عاشقانه دارم دوست

لطف و شور و شیرینی در ترانه اش از اوست