از تن خویشتن جدا گشتم

که ز بندی گران رها گشتم

سرد و آرام روی بستر بود

چهره اش خسته ، دیده اش تر بود

چنگ انداختم به پیکر شب

در سکوت خیال پرور شب

سر خوش و بی شکیب و بی آرام

گه به بانگ خروس بی هنگام

از دل شهر شب گذر کردم

جا گرفتم بر او نظر کردم

روی بستر غنوده بود به ناز

زیر مژگان دلفریب دراز

خفته یی ؟ گور خوابگاه تو باد

خاک در دیدهٔ سیاه تو باد

از سر او پرید خواب گران

در پیم شد به هر طرف نگران

این منم ! انتقام خونینم

دست در گردن تو بنشینم

می دود در دو زلف چون شب تو

می زند داغ مرگ بر لب تو

رحم کن ، پوزش مرا بپذیر

هیچ گه ، هیچ گه ، بمیر ، بمیر

کرد پرتاب سوی گفتهٔ من

پیکر از نظر نهفته من

که ز رخ رنگ زندگیش پرید

موج زد ، بر جگر خراش کشید

در میان خموشی ی شب تار

دل او باز مانده بود از کار

چنگ انداختم به پیکر شب

در سکوت خیال پرور شب

کلبه تاریک بود و ماه نبود

هر چه کردم تلاش راه نبود