ای زن ، چه دلفریب و چه زیبایی

گل گفتمت ، ز گفته خجل ماندم

گل چون تو، کی، به لطف سخن گوید ؟

گر نوبهار غنچه و گل زاید

چون روی نغز طفل تو ، آیا کس

ای مادر خجستهٔ فرخ پی

آن ماه سیمگون دل افروزی

آن شمع شعله بر سر خود سوزی

از جسم و جان و راحت خود کاهی

تا جان کودکان تو آساید

گفتم ز لطف و مرحمتت اما

در عین مهر ، مظهر پیکاری

از خصم کینه توز ، نیندیشی

از کینه و ستیزهٔ پی گیرت

بر دوستان خود سر و جان بخشی

چون چنگ نغمه ساز فرو خواندی

گفتی که : جفت و یار تو ام ، اما

ما هر دو ایم رهرو یک مقصد

دستم بگیر، از سر همراهی

زینت فزای مجمع تو ، امروز

دارد طبیب راد خردمندت

چونان سخن سرای هنرمندت

استاد تو به داتش همچون آب

بشکسته اند نغمه سرایانت

امروز سر بلندی و از امروز

این سان که در جبین تو می بینم

بر سرنوشت خویش خداوندی

ای زن ! به اتفاق ، کنون می کوش

بند نفاق پای تو می بندد

ننگ است در صف تو جدایی ، هان

تا خود ز خواهشم چه بیندیشی