اگر به باغ نباشی درختِ سختِ تناور،

گَرَت به خنجرِ دشمن، نشد مقابله ممکن

گر از مظالمِ جاری، به تن حریر نداری

صدای کیست که این سان، دهان گشوده به پندم؟

من این میانه طلب را، چو نقطه هیچ شمارم؛

چه لازم است تعامل، به دشمن از سرِ سازش؛

مرا به یاوه مترسان، ز برقِ خنجرِ بُرّان

اگر حریر نپوشم، به حیله نیز نکوشم

من آن تمام پسندم، که هیچ یا همه خواهم؛

به مهر، صادقِ صادق، به قهر، آینهٔ دق

به هست و نیست نظر کن، که مطلقند و مسلّم؛

اگر درخت نباشم، بگو که صاعقه باشم