آن هر سه ایستاده آزاد ، اینک اسیر تربت سردند

رفتند و چون تعرض فریاد ، دیگر به سینه باز نگردند

در خون خود تپیده درونت ، بسیار کودک و زن و مردند

رنج است این ! به سود چه راحت، باصلح پیشگان به نبودند

چون باره گسیخته افسار ، برمردمی که راهنوردند

تمثیل لاله های سیاهند، این مادران که دختر دردند

دلزندگان سبز که بیزار ، از این خزان مرده زردند