پلیدان ناکس نظر دوختند

به ناکس تر از خویش بفروختند

ز گمگشته اما نشانی ندید

بسی جامه از تاب دوری درید

پژوهیدن و جستن از یاد رفت

که آن نوگل تازه بر باد رفت

که دارم ز گمگشته کودک نشان

به غمخانهٔ تیرهٔ خامشان

شتابان به دیدار کودک دوید

چه دیدن ! که ای کاش هرگز ندید

دو رخ پرز گلگونه ، چون دلبران

دو گیسو فروهشته چون دختران

در آن تیره روزی پدر را شناخت

ولی آشنایی هویدا نساخت

که برخورد او با پدر سرد بود

که جانسوز ، از نغمهٔ درد بود

به مشت و به سیلی فرو کوفتند

به دشنام و تندی برآشوفتند

که سوی فرومایگان رو کنم

به همبستری با خسان خو کنم

ز چشمان افسانه پرداز او

که انجام او بود ، آغاز او

از این دام ننگین ، رهاییش ده

به آزادگی آشناییش ده

که این مایهٔ زردی ی روی توست

همین کودک روسبی خوی توست

نه یارای مهر و نه پروای خشم

بتابید روی و بگرداند چشم

وز آنجا غمش را به همراه برد

نه این است .... او دیرگاهی ست ... مرد