درقطرهٔ اشکش محبت، تابیده چون رنگین کمان بود

آیات مهر و حکم عدلش، تامرز بی مرزی روان بود

زیراوجودش نیم ِ دیگر، ازخطهٔ نیم ِ جهان بود

هرچند بنیانی دگررا، خودازنخستین بانیان بود

درهرسخن باهرکلامی، هرخسته را تاب و توان بود

آیین انسانی گر این است، این فخر انسان آن چنان بود

درخوردهربی دست و پا نیست، آن کس که این شد ، قهرمان بود

...