151
با کولهٔ هفتاد و هشتاد
تا زنده هستم زنده هستم، تا زنده بر انصار بیداد
با اسبی از توفان و تندر ، با نیزه یی از شعر و فریاد
هر چند در میدان نبودم ، با دیو و دد جنگ آزمودم
بس قصه کز میدان سرودم ، زانجا که باروت است و پولاد
پیرم ولی از دل جوانم ، خوش می رود با کودکانم
من مامک پر مهرشانم ، گیرم که دیگر مامشان زاد
ای عمر احمدزاده پربار ، ای بخت روشن با جهاندار
وان خیل دلبندان هشیار ، پیروز مندی یارشان باد
جمعی که این سان مهربان بود ، یک روزه ما را میزبان بود
فصل نشاط اصفهان بود ، در اعتدال ماه خرداد
رفتیم و مأمن بی امان شد ، پر شور و شر نیم جهان شد
از فتنهٔ انصار بیداد ، ای اصفهان ، ای اصفهان ، داد
در گیر و دار ترکتازی ، آموخت ما را سرفرازی
سروی که در آشوب توفان ، سر خم نکرد از پا نیفتاد
من کاج پیر استوارم ، از روزگاران یادگارم
حیران نظر دارد به کارم ، بیدی که می لرزد ز هر باد
بنیان کن اکوان دیوم ، در شعر می توفد غریوم
از هفتخوان خواهم گذشتن ، با کولهٔ هفتاد و هشتاد