که تا قصهٔ درد خود بازگویم

که گر راز گویم به همراز گویم

پناهی نداری مگر بازوانم

که خود بی پناهم که خود ناتوانم

پی لقمه یی نان ، به هر سو دویدن

به پای فرومایه مردم خمیدن

که با خون دل خنده بر لب نهادم

ز بس سفلگان را به پای اوفتادم

غلط رفت ! من بندهٔ پست اویم

که غیر از رضایش رضایی نجویم

که امروز بار دگر خشمگین شد

دو چشمش پر از خون، رخش پر ز چین شد

پریشان شدم زان همه هرزه گویی

۰۰۰ گرینده از بیم آبرویی

به چشمان یاران همکار دیدم

ز دل ناله یی آتشین برکشیدم

چه نازی که این منصب و پایه داری؟

که از پستی و سفلگی مایه داری

مگردزدی و ژاژخایی و پستی ؟

نبودی در این پایه کامروز هستی

ز لبهای خشکم مگر دود آهی

زن خستهٔ ، کودک بی گناهی

ز آزادی و بی نیازی گسستم

به پای فرومایه مردم شکستم

ز خواری و از بندگی حاصل من

که آغشته ، ای زن ! به خون دل من