چو آزرده از خشم توفان شود،

شکن ها و چین ها نمایان شود،

که شاید به کشتی شکست آورد،

که شاید شکاری به دست آورد.

دمی روشنایی زند آب را.

ز دل ها توان و زتن تاب را.

براید ز هر گوشه فریادها،

به فریادها نالهٔ بادها...

که بر خستگان ناخدایی کند:

کسان را بدان رهنمایی کند...

به بالای کشتی رَوَد مردْوار-

نشانهای مردانگی، استوار

سرودی به لبهای پر شور او...

دل ژرف دریا شود گور او!

شود مهر، چون گوی زر، تابناک،

که: «دریا دلان را ز مردن چه بک؟...»

که تا بود، این بود و جز این نبود

ز من بر چنان ناخدایان درود!