شب نخفت و تا سحر بیدار ماند

کینه یی، چون سیلی از سُرب مذاب

همچو ماری، چابک و پیچان و نرم

سوی بالین زنی آمد که بود

زیر لب با خویش گفت: «آن روزها

این سلیمانی نگین تابناک

«آه! این مردی که این سان خفته گرم

جای می داد اندر آغوشش مرا

«زیر سقف کلبه یی تاریک و تنگ

من سیه بخت و غمین و تنگدل

«آن چه کردم از دعا و از طلسم

آن چه جادو کرد او از بهر من

«طفل من بیمار بود، اما پدر

من به سختی ساختم تا بهر او

«وه، چه شب ها این دو تن سر مست و شاد

پیش چشمم همچو پیچک های باغ

لحظه یی در چهر آن زن خیره ماند

در سیاهی، چهر خشم آلوده اش

دست لرزانش به سوی آب رفت

قطعه های گرم و شفاف عرق

«باید امشب، بی تزلزل، بی دریغ

یا مرا همسر بماند بی رقیب

پس به آرامی به بستر بازگشت

دیده را بر هم فشرد اما به جان

ساعتی بگذشت و کس پنداشتی

جان میان بستر از جسمش گریخت

دیده را بگشود تا بیند کدام

همسرش را با رقیبش خفته دید

چون سپند از جای و جست و، بی درنگ

طفل را بر دوش افکند و دوید

«وای!... مَردم! مادری فرزند کشت!

طفل من نوشیده زهری هولناک -