خدایا چوبهٔ دار است جسمم

چه آتش ها به خاموشی گرایید

چه دل ها کز هوس می سوخت پنهان

بَرَم هر نغمهٔ شیرین که خواندند

دو چشمم مستی ی ِ مینای می داشت

لبم آشفتگان دربدر را

چه شب ها مرغکان در نور مهتاب

سحر سرمست غوغای شب دوش

من آزرده تنها خفته بودم

کنارم دفتری همچون دلم ریش

تن من چوب دار عشق ها بود

اگر کس بوسه از لب های من خواست

خدایا در سکوت صبحدم باز

ز ما بر سنگفرش جاده ها باز

خدایا چوب دارم، کاش ناگاه

مرا ای دوستان یک شب بسوزید