با آن که از صفا چو بهاری نشسته ام

تا شهسوار من رسد و خیزم از پِیش

نازک تنم، ولی نه چو گل های بامداد

گر خوب و گر نه خوب؟ نوازشگرم تویی

اشک سیاه شِکوه ز شب های دوریم

در چشم تو سیاهی بخت من اوفتاد

با خون دل خیال ترا نقش می کنم