در سنگلاخ خاطر من گل دمیده بود

از چشم ها نهفته و در بر کشیده بود

لبهاش از لبم گل صد بوسه چیده بود

شوقم هزار جامهٔ تقوا دریده بود

رنگ هزار باغ و بهار آ‏رمیده بود

خونم همه شراب و به رگ ها دویده بود

وان روشنی به خلوتم از نور دیده بود

جان را که دور از او به لبانم رسیده بود.