کم ز پتیاره و پتیاره پرستند و تو نه

چون چنار از سر خواهش همه دستند و تو نه

خویشتن را ثمر عاریه بستند و تو نه

رشته صد مرحله بستند و گسستند و تو نه

یک شب از صَد خُم و صد خُمکده مستند و تو نه

گل خارند و به هر دشت نشستند و تو نه

رونق خویش به یک موج شکستند و تو نه

گِردِ بالین من اینان همه هستند و تو نه.