ما را چو گل دمی به سوی خود کشید و رفت

با کلْک عشق، خطّ تمنا کشید و رفت

دردا که چون شهاب طلایی دوید و رفت

آن صبح کاذبی که به شامم دمید و رفت

در موج عطرِ بستر من آرمید و رفت

چون سایه عاشق تو به کنجی خزید و رفت

گویی چو شور مستیم از سر پرید و رفت

این بس که در دلت شرری آفرید و رفت.