شب چون هوای بوسه و آغوش می کنی

عریان ز راه می رسم و پیکر مرا

شرمنده پیش سایهٔ پروانه می شوم

ای مست بوسهٔ دو لبم، در کنار من

مشکن مرا چو جام که بی من شب فراق

سیمین! تو ساقی ی ِ سخنی وز شراب شعر