دامنی ز گل دارم، بر چه کس بیفشانم؟

ورنه این چنین پرگل، تا سحر نمی مانم

صد بهار گرمی زا، سر زد از زمستانم

صد جوانه پیدا شد، از تلاش پنهانم

همچو کوه ِ پابرجا، سر بنه به دامانم

رنگ نسترن دارد، شانه های عریانم

موج عطر از آن رقصد، در دل شبستانم

زان که با دل پرخون، چون پیاله خندانم

روی گونه می لرزد، سایه های مژگانم!