نامه ام را به من باز ده- وای!...

کی مرا عشقی و آتشی هست؟

نامه ام را به من بازده - وای!...

گفتمت:«دوست دارم»؟ - ندارم!

در دل این شبانگاه ِ خاموش

این نفس های سنگین و آرام

آتشی می فروزد به جانم

در فضا خامشی می پذیرد

من که صدبار با خویش گفتم

پیکر سرد بی آرزویم

من که نقش امید هوا را

پس برای چه پیمان شکستم؟

گوش کن: ای نفس های سنگین

آه، بشنو که اینها نفس نیست

من ندانسته بودم- دریغ-

وای بر من، ببخشای، یارب

نامه ام را به من بازده ... وای!...

گفتمت دوست دارم؟ ندارم!