سر برآورده از گریبانت

تو در افتاده در ضلال بعید

درد خود را دوا، هم از او جوی

عرش تا فرش در کشیده به کام

از من و ما نه بوی ماند و نه رنگ

نیست بیرون ز دور این پرگار

هست حکم فنا، به جمله محیط

قاطع وصل کلمان حق است

تنگ کرده برو جهان فراخ

گرچه «لا» داشت، تیرگی عدم

دهد «الا» ز جام وحدت، می