سر به زانوی غمش، بنشسته فرد

دل، پر از نومیدی دیدار او

آفت دوران، بلای مرد و زن

خانه سوز صد چو من، بی خانمان

لب گزان، از رخ برافکنده نقاب

وز نگاهی، کار عالم ساخته

وی بلاکش عاشق مفتون من

گفتمش: والله حالی لایطاق

رفت و با خود برد عقل و دین من

گفت: نصب اللیل لکن فی المنام