اگر کنم گله من از زمانهٔ غدار

به گوش من، سخنی گفت دوش باد صبا

که بنده را به کسان کرده ای شها! نسبت

شها! شکایت، خود نیست گرچه از آداب

رواست گر من از این غصه خون بگریم، خون

بپرس قدر مرا، گرچه خوب می دانی

من آن یگانهٔ دهرم که وصف فضل مرا

به هر دیار که آیی، حکایتی شنوی

تو قدر من نشناسی، مرا به کم مفروش