دلبرم گر به تبسّم لب خود باز کند

دین و دل، هر دو به یکبار به تاراج برد

رونق مهر و قمر افکند از اوج فلک

ببرد صبر و شکیبم اگر آن لُعبت ناز

خلّج و تبّت و چین است مگر منظر او

به یکی جو نخرم سلطنت ملک جهان

وصل دلدار صبوحی نتوان شد حاصل