چو طایری است که شب، آشیانه می طلبد

حریص بین، که به دام است و، دانه می طلبد

چو بهر زلف تو مشّاطه شانه می طلبد

دگر چرا پی قتلم، بهانه می طلبد

کسی که راحتی از این زمانه، می طلبد

دلم گشایش از این آستانه می طلبد