بر ناز خود بناز که نازت کشیدنی است

چون آهوی ختائی کارش رمیدنی است

سرچشمهٔ حیات زلالت چشیدنی است

چون حرف تلخ از لب شیرین شنیدنی است

گرچه گرانبهاست ولیکن خریدنی است

هر شکرین لبی نمکین شد چشیدنی است

قطعش نما ز دوش که دستش بریدنی است