بی مار تو بیمارم و بی گنج تو در رنج

دین و دل و عقل و خرد و هوش مرا سنج

سروی به نکوئی قدت نیست به بستان

هم قند و نبات و شکر و پسته و مرجان

باز آی، که عشق تو مرا کند ز بنیاد

حور و ملک و آدمی و جنّ و پریزاد

مگذار که از عشق تو گردد جگرم ریش

خال و خط و زلف و مژه و چشم تو زان پیش

از شوق جمالش به دل من اثر افتاد

سرو و سمن و یاسمن و عرعر و شمشاد

مهرت به دلم نقش گرفته است چو شطرنج

چشم و لب و رخساره و ابروی تو بی رنج

ساقی! بدر آی از در ایوان صبوحی

دین و دل و عقل و خرد و جان صبوحی