در جنب تو کائنات لاشئ

زانسوی تو کس نمیبرد پی

هم حکمت و هم ظلام و هم فی

تا بی سرو پا نگشت صد پی

مارا برهاند از غم دی

از گرمی مهر او کند خوی

هم ساغر و حریف و هم می

از قول خوش تو بس دف و نی

از غیب بگوش جان پیاپی

در تست نهفته بیتو و وی

بر بحر محیط حق حبابست

از سر چو برفت بادش آبست

تا ظن نبری که او کتاب است

پیوسته محیط در حجابست

از پرتو خویش در نقابست

از فرط ظهور آفتاب است

نی مستی ما از این شرابست

در جوش و خروش و اضطراب است

پیوسته از آن در انقلاب است

مستور درین دل خراب است

ذرّات جهان از او عیان شد

برجان و جهان و جهان و جان شد

با لشکر خویشتن روان شد

آن شاه بدینجهان جهان شد

سرمایه وصل بحر و کان شد

از روی صفات ما نشان شد

دیدی که چنان یکان یکان شد

ظاهر بظهور این و آن گشت

پیدا تر از این نمیتوان بود

در کسوت جسم و جان نهان شد

دردیست فتاده در گل دل

در شکل خوش و شمایل دل

در برج زوال و منزل دل

از عدل بلیک همائل دل

از بهر غلام مقبل دل

پیوسته به بحر کامل دل

کس می نرسد بساحل دل

این مظهر پاک قابل دل

در آینه مقابل دل

در سینه جان واصل دل

وی زندگی از تو دردم جان

ای همدم جسم و همدم جان

میمون ز تو بوده مقدم جان

کاو را نبود دمی غم جان

بر گلشن جسم شبنم جان

وی اخمد روح و آدم جان

سلطان سواد اعظم جان

از عالم تن به عالم جان

بیرون ز جهان خرم جان

عریان ز لباس معلم جان

برهان نفسی دل از غم جان

یک لحظه نبوده همدم جان

کی زنده شوی تو از دم جان

مخفی بطلسم محکم جان

اسرار و رموز مبهم جان

پوشیده لباس معلم جان

در کسوت خوب آدم جان

در عالم جسم و عالم جان

وی جسم تو اسم اعظمدجان

مخفی است بشکل آدم جان

وی مایه ملک پادشاهی

از ماه گرفته تا بماهی

با آنکه تو فارغ از سپاهی

با آنکه نه مفتخر بجاهی

زانرو که سرای پیشگاهی

هر ذرّه همیدهد گواهی

در هر دو جهان کسی کما هی

بر چرخ جلال مهر و ماهی

وی نور سفیدی و سیاهی

گنجیکه دراوست هرچه خواهی

وی در تو مفصلات مجمل

با بحر تو کائنات منهل

در علم تو باطنی و اول

در شان تو گشته است منزل

در تست همه جهان ممثل

تقویم زمانه شد مجدل

در دیده هرکه نیست احول

از جانب حق توئی موکل

وی مشکل جملگان برت حل

وانگاه بشکل تو مشکل

برخیزد و زهردو شود مجرّد

دور از پی جنت مخلد

ماندن ز برای شهوت خود

درباز و بدو مشو مقید

جانی دگرت رسد مجدد

نگذشته بعمر خود ز ابجد

کاو هست بری زرسم و ز حدّ

وان نور که ظل اوست ممتد

گر زانکه تراست عزم مقصد

زانکس که بحق شود موید

الّا به شریعت محمّد

در ذات و صفات پاک احمد

وی زبده و مقتدای کونین

هم غیر بتو عیان و هم عین

آنست میان هردو مابین

تا غین همان زمان شود عین

در کسوت عین و صورت عین

نی کیف بدیده است نی عین

اشکال وجود حرفها غین

صد بودن پدید گشت و صد عین

پس بیشک و بیحجاب و بی رین

چون صاحب سرّ قاب قوسین

از مغربی ضعیف بشنو

بر ظلمت کاینات پرتو

خورشید وجود راست پیرو

تو در پی من همیشه میدو

هر جا که روم تو نیز میرو

زان سان که منم تو هم چنان شو

ای سایه من تو نیز مغنو

تو سایه کیقباد و خسرو

آید اگرت بچنگ یک جو

برتر ز جهان کهنه و نو