گفت کسی را مکن از آمدنم خبر

که نماند ز تو در هر دو جهان هیچ اثر

گفت دارد چو شوم چشم ترا نور بصر

گفت آری چو شود جمله ذرّات نظر

در من آنکس برسد کاو کند از خویش گذر

گفت من دانه ام و تو ثمر و کَون شجر

نیست خالی بجهان پاکتر از وی مظهر

گفت آوزوی مرا نیست بزخمی در خور