لب ساقی مرا هم نقل و هم جام است و هم باده

برای عکس رخسارش ولی دارم چو آیینه

مرا مستی که از ساقی بود بگذار تا باشد

نهان از خویش و بیگانه بروی از دیر و میخانه

الا ای زاهد عابد من و دیر و تو و مسجد

ندادی دل بدلداری چه دانی رسم جانبازی

بتاب از مشرق جانم الا ای مهر تابانم

توئی چون مردم دیده از آن نامت بود انسان

ترا در بندگی آزاده چون مغربی باید