منم که روی ترا بی نقاب میبینم

توئی که پرده ز رخسار خود برفکندی

عجب عجب که به بیداری توان دیدن

خیال جمله جهانرا بنور چشم یقین

ندانم از چه سبب تشنه ام چو من خود را

اگر شوند ز من مست عالمی چه عجب

مرا بهیچ کتابی مکن حواله دگر

چه باده خورد دل مغربی که من خود را