او چون فکند خویش تو خود را میفکنش

تا شد دلم مقیم سر زلف دلبرت

دل آنچنان بیاد تو مشغول گشته است

اینمرغ جان که طایر عالی نشیمن است

بیچاره بهر دانه فرود آمد از هوا

از گلشن خیال بچنین گلخن افتاد

مرغان این چمن همه شب تا گه سحر

جانا دل از مصاحبت تن ملول شد

یارا چو شد اسیر قفس عندلیب جان

تا چون نسیم گل بدماغش گذر کند

باشد که بشکند قفس جسم را ز شوق