بر نمی گردند شعرها

به خانه نمی روند

تا برگردی و دست تکان دهی

روبانهای سفید را در کف شعرها ببین

که چگونه در باران می لرزند

روبانهای سفید پیچیده بر گل سرخهای بی تاب را ببین

بر نمی گردند شعرها، پراکنده نمی شوند

به انتظار تو در بارانی ایستاده اند

و به لبخندی، به تکان دستی دلخوشند

هیچ چیز با تو شروع نشد

همه چیز با تو تمام می شود

کوهستانهایی که قیام کرده اند

تا آمدنت را پیش از همگان ببینند

اقیانوسها که کف بر لب می غرند و به جویبار تو راهی ندارند

باد و هوا که در اندیشه اند، چرا انسان نیستند که با تو سخن بگویند

و تو! سوسن خاموش

همه چیزت را در ظرفی گذاشته به من داده ای

تا بین واژگان گرسنه قسمت کنم

هیچ چیز با تو شروع نشد

همه چیز با تو تمام می شود

جز نامم