شمس لنگرودی( گزیدهٔ اشعار )
229
تاریکی به رسم خود آدم را محو می‌کند
تاریکی به رسم خود آدم را محو می‌کند
به رسم خود از یادت می‌‌برد.
برای گذشتن از این تاریکی است
آتش بر تن کرده‌ام امشب
بسوی تو بال می‌‌زنم
به تو دل باختم
سرباز تنها
به تفنگش پناه می‌‌برد
یادت
پرچم میهن است
وقتی وطنی ندارم